Z cyklu: Wirtualne spacery po DPN…

Wypoczynek na terenie DPN kojarzy się nam zazwyczaj z ciepłym latem, podczas którego możemy odetchnąć w kajaku płynąc Drawą w cieniu rzucanym przez drzewa rosnące nad rzeką. Ale także po sezonie ,,kajakowym’’ jest co robić na szlakach i ścieżkach dydaktycznych w Drawieńskim Parku Narodowym. Nie ograniczajmy się więc tylko do letnich miesięcy i pamiętajmy o walorach parku także w czasie innych pór roku. Wybierzmy się na przykład na wędrówkę ścieżką dydaktyczną ,,Głusko’’.

Jesień i zima to bardzo dobry czas na poznawanie historyczno-kulturowego dziedzictwa zachowanego na terenie Drawieńskiego Parku Narodowego. Brak liści i drobnej roślinności sprzyja poszukiwaniu tego, co ukryte. Wczesna wiosna, późna jesień oraz zima pozwolą nam odkryć krajobrazy niedostępne latem.

Strome brzegi Drawy i Płocicznej w sezonie letnim przypominają „gęste, zielone ściany’’. Tak bujna i soczysta jest roślinność na terenie DPN i Puszczy Drawskiej. Trudno więc dostrzec przez nią tutejszy, wyjątkowy krajobraz ukształtowany przez lądolód przed tysiącami lat. Dlatego właśnie teraz warto wyruszyć na wędrówkę po parku w poszukiwaniu tajemnic skrywanych przez przyrodę latem.

Na dawnych łąkach i pastwiskach (widocznych ze szlaków) co jakiś czas napotkamy na betonowe relikty budowli będących elementami złożonego systemu kanałów melioracyjnych, które przed laty chroniły pola przed nadmiernym ich zalewaniem lub wysuszaniem. Pełniły więc ważną funkcję gospodarczą. Dziś należą do walorów kulturowych mówiących nam o tym, jak kiedyś było zorganizowane życie mieszkańców na tych terenach. Latem, wśród wysokich traw nie dostrzeglibyśmy fragmentów tych budowli nawet przechodząc obok.

A i same kanały (nawadniające) choć dziś suche, ukazują swoje kształty wciąż wyraźnie widoczne w terenie. Użyjmy wyobraźni i „zobaczmy”, jak mogły wyglądać przed laty, kiedy wypełnione wodą przecinały tutejsze łąki służąc także pasącej się na nich zwierzynie: stadom owiec i krów, gdzieniegdzie zapewne i koniom.

Także relikty Pozycji Pomorskiej najlepiej jest odkrywać jesienią lub zimą. Wtedy właśnie (znów uruchamiając wyobraźnię) możemy „ujrzeć” m.in. wydarzenia mające miejsce zimą 1945 roku. Zachowane obiekty, czy umocnienia polowe wciąż wyraźnie są widoczne w terenie.