Rzeka Płociczna
Lewobrzeżny dopływ Drawy o dł. ok. 51 km i powierzchni dorzecza 440 km2.Początek swój bierze w okolicy Mirosławca. Do ujścia Runicy rzeka jest uregulowana, wąska i płytka, dalej dzika, o charakterze prawie naturalnym. Przepływa przez jeziora: Sitno , Płociczno i Ostrowieckie. Najpiękniejszy odcinek rzeki ( liczne meandry, urwiska) to rejon poniżej jej wypływu z jeziora Ostrowieckiego. Płociczna ma wyjątkowo zmienny charakter odcinki o bystrym prądzie i żwirowatym dnie przeplatają się spokojnymi fragmentami wśród łąk lub bagiennych olszyn. Rzeka wnosi na teren DPN średnio 1,2 m3 wody na sekundę, na wysokości Pustelni prowadzi już przeciętnie 2 m3 wody, a u ujścia do Drawy - 3 m3. Stany wód pozostają w ciągu roku wyrównane, wahając się zwykle nie więcej, niż o 30 cm.
W dolinie występują liczne wysięki wód podziemnych porośnięte bagiennym lasem olszowym. Na niektórych płatach łęgów występuje wawrzynek wilczełyko. W rzece żyją: płoć, jazgarz, piekielnica, koza, kleń, okoń, brzana, miętus i inne ryby. Spotykany jest także pstrąg potokowy, lipień, głowacz białopłetwy. Tarło odbywa tu także troć wędrowna i troć jeziorowa. Istnieje duża szansa ,że potencjalne miejsca tarłowe na rzece zostaną wykorzystane również przez populację łososi ( tych z zarybień). Rzeka jest licznie zasiedlona przez bobry, ścinające nadbrzeżne osiki i ogryzające z kory buki. Są tu też liczne stanowiska wydry. W Płocicznej szczególnie na odcinku jezioro Sitno – Płociczno głazy i kamienie porośnięte są krasnorostem Hildebrandtia rivularis. Obecność tego krasnorostu jest ściśle związana ze specyfiką biotopu wodnego. Warunkiem występowania tego gatunku jest szybki i burzliwy przepływ. Taki właśnie charakteryzuje Płociczną.
Czystość wód Płocicznej, zwłaszcza na jej odcinku w granicach parku narodowego, pod względem większości parametrów fizykochemicznych utrzymuje się w granicach tzw. I klasy czystości wody, co jest unikatem w Polsce. Tylko zawartość fosforanów (efekt spływów z rolniczych części zlewni) oraz zawartość chlorofilu (naturalny efekt wynoszenia przez rzekę planktonu z jezior) przekracza dopuszczalne dla tej klasy granice.
Rzeka często wzmiankowana w starych dokumentach, od XIV do XVIII w. stanowiła na dużym odcinku granicę Brandenburgii i Wielkopolski (do dziś na dolnej Płocicznej granica województw lubuskiego i wielkopolskiego).
W kilku miejscach przez dolinę przechodzą znakowane szlaki turystyczne. Jeden z nich prowadzi w najpiękniejsze partie doliny rzeki, do ruin dawnego młyna na tzw. Starej Węgorni
Drukuj
